ازادی وعشق(ابوالسعید ابوالخیر)

• از جمله شعرهای نایاب غزل های ابوالسعید ابوالخیر را میشه نام برد که امروز براتون گذاشتم یواش یواش کل دیوانشو می ذارم

• آزادی و عشق چون همی نامد راست                     آلوده‌ی دنیا جگرش ریش ترست
  آن آتش سوزنده که عشقش لقبست                     آن رشته که قوت روانست مرا
  آن مه که وفا و حسن سرمایه‌ی اوست                   آن یار که عهد دوستداری بشکست
  آنرا که فنا شیوه و فقر آیینست                            آنروز که آتش محبت افروخت
  آنشب که مر از وصلت ای مه رنگست                    آواز در آمد بنگر یار منست
  از بار گنه شد تن مسکینم پست                           از چرخ فلک گردش یکسان مطلب
  از کعبه رهیست تا به مقصد پیوست                      از کفر سر زلف وی ایمان میریخت
  از گل طبقی نهاده کین روی منست                       از ما همه عجز و نیستی مطلوبست
  از نخل ترش بار چو باران میریخت                        اسرار ملک بین که بغول افتادست
  ای آینه حسن تو در صورت زیب                           ای برهمن آن عذار چون لاله پرست
  ای حیدر شهسوار وقت مددست                            ای خالق خلق رهنمایی بفرست
  ای خواجه ترا غم جمال ماهست                           ای دل غم عشق از برای من و تست
  ای دلبر ما مباش بی دل بر ما                               ای دوست ای دوست ای دوست ای دوست
  ای دوست دوا فرست بیماران را                             ای ذات و صفات تو مبرا زعیوب
  ای شیر سرافراز زبردست خدا                               ای کرده غمت غارت هوش دل ما
  ایدل چو فراقش رگ جان بگشودت                       ایزد که جهان به قبضه‌ی قدرت اوست
  با دل گفتم که ای دل احوال تو چیست                  بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ
  بر تافت عنان صبوری از جان خراب                      بر شکل بتان رهزن عشاق حقست
  بر ما در وصل بسته میدارد دوست                         بیطاعت حق بهشت و رضوان مطلب
  پرسید ز من کسیکه معشوق تو کیست                  پرسیدم ازو واسطه‌ی هجران را
  پی در گاوست و گاو در کهسارست                        پیوسته ز من کشیده دامن دل تست
  تا پای تو رنجه گشت و با درد بساخت                    تا چند کشم غصه‌ی هر ناکس را
  تا در نرسد وعده‌ی هر کار که هست                      تا درد رسید چشم خونخوار ترا
  تا زلف تو شاه گشت و رخسار تو تخت                   تا مهر ابوتراب دمساز منست
  تسبیح ملک را و صفا رضوان را                            تیری ز کمانخانه ابروی تو جست
  جسمم همه اشک گشت و چشمم بگریست           چشمی دارم همه پر از دیدن دوست
  چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست              خیام تنت بخیمه میماند راست
  در دیده بجای خواب آبست مرا                             در عالم اگر فلک اگر ماه و خورست
  در کار کس ار قرار میباید هست                            در کعبه اگر دل سوی غیرست ترا
  دردیکه ز من جان بستاند اینست                          دل بر سر عهد استوار خویشست
  دل رفت بر کسیکه سیماش خوشست                   دل کیست که گویم از برای غم تست
  دنیا بمثل چو کوزه‌ی زرینست                              دنیا به جوی وفا ندارد ای دوست
  دور از تو فضای دهر بر من تنگست                       دی شانه زد آن ماه خم گیسو را
  دی طفلک خاک بیز غربال بدست                         دیشب که دلم ز تاب هجران میسوخت
  راه تو بهر روش که پویند خوشست                       زان میخوردم که روح پیمانه‌ی اوست
  سرمایه‌ی عمر آدمی یک نفسست                        شب آمد و باز رفتم اندر غم دوست
  عارف که ز سر معرفت آگاهست                           عشق آمد و خاک محنتم بر سر ریخت
  عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست           عشق آمد و گرد فتنه بر جانم بیخت
  عشق تو بلای دل درویش منست                          عشقم که بهر رگم غمی پیوندست
  عصیان خلایق ارچه صحرا صحراست                     عقرب سر زلف یار و مه پیکر اوست
  عنبر زلفی که ماه در چنبر اوست                          غازی بره شهادت اندر تک و پوست
  غم عاشق سینه‌ی بلا پرور ماست                         کارم همه ناله و خروشست امشب
  کردم توبه، شکستیش روز نخست                         گاهی چو ملایکم سر بندگیست
  گر بر در دیر می‌نشانی ما را                                  گر سبحه‌ی صد دانه شماری خوبست
  گردون کمری ز عمر فرسوده‌ی ماست                    گریم زغم تو زار و گویی زرقست
  گفتم صنما لاله رخا دلدارا                                    گفتی که فلان ز یاد ما خاموشست
  گفتی که منم ماه نشابور سرا                                گنجم چو گهر در دل گنجینه شکست
  گویند دل آیینه‌ی آیین عجبست                          گه میگردم بر آتش هجر کباب
  ما دل به غم تو بسته داریم ای دوست                   ما را بجز این جهان جهانی دگرست
  ما کشته‌ی عشقیم و جهان مسلخ ماست               مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت
  مستغرق نیل معصیت جامه‌ی ما                            من دوش دعا کردم و باد آمینا
  منصور حلاج آن نهنگ دریا                                 مهمان تو خواهم آمدن جانانا
  میرفتم و خون دل براهم میریخت                         ناکامیم ای دوست ز خودکامی تست
  نردیست جهان که بردنش باختنست                     نقاش رخت ز طعنها آسودست
  وا فریادا ز عشق وا فریادا                                     وصل تو کجا و من مهجور کجا
  هر چند بطاعت تو عصیان و خطاست                    هر چند که آدمی ملک سیرت و خوست
  هرگاه که بینی دو سه سرگردانرا                           یا رب به محمد و علی و زهرا
  یا رب تو زمانه را دلیلی بفرست                            یا رب ز کرم دری برویم بگشا
  یا رب سبب حیات حیوان بفرست                         یا رب غم آنچه غیر تو در دل ماست
  یا رب مکن از لطف پریشان ما را                           یاد تو شب و روز قرین دل ماست
  آرامش جان ناتوانست مرا                                    آسوده‌ترست هر که درویش ترست
  آن یک نفس از برای یک همنفسست                    از باده‌ی عشق دیگری مدهوشست
  از باده‌ی مستی تو پیمانه خورست                         اشکم همه در دیده‌ی گریان میسوخت
  افکند دلم برابر تخت تو رخت                               اندیشه‌ی باغ و راغ و خرمن گاهست
  اوج فلک حسن کمین پایه‌ی اوست                        ای تیر شهاب ثاقب شست خدا
  ای زبده‌ی هشت و چار وقت مددست                     ای ماه نشابور نشابور ترا
  با این همه کبر و ناز کاندر سر اوست                      با دیده مرا خوشست چون دوست دروست
  بالای شبم کوته و پهنا تنگست                             بد گر نبود به دشمن خود نیکوست
  بر بنده‌ی بی‌نوا نوایی بفرست                               بر چهره نهاد زلف عنبر بو را
  بردار که بیحاصلی از حاصل ماست                        بنده شدم و نهادم از یکسو خواست
  بی‌خاتم دین ملک سلیمان مطلب                         بیخود ز خودست و با خدا همراهست
  بیگانه نمی‌شود مگر خویش منست                       تا به شود آن دو چشم بادامینا
  تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست                          جان در غم تو بر سر کار خویشست
  جز دوزخ و فردوس مکانی دگرست                        جور تو از آنکشم که روی تو نکوست
  چون بشکستم بتوبه‌ام خواندی چست                   چون زرق بود که دیده در خون غرقست
  چون هست ز هر چه نیست نقصان و شکست         حیدر بجهان همدم و همراز منست
  خواهم که کشد جان من آزار ترا                           خون در دل آرزو ز چشم ترماست
  دادست ترا دو چیز کان هر دو نکوست                   دارم دلکی که زیر صد من سنگست
  در پیش عنایت تو یک برگ گیاست                      در پیکر کفر و دین چو سوزنده تبست
  در خواب نمای چهره باری یارا                              در عشق تو بی جسم همی باید زیست
  درد تو بجان خسته داریم ای دوست                      درد تو شده خانه فروش دل ما
  دردانه کجا حوصله مور کجا                                  دردم که دلم بدرد حاجتمندست
  دریا اثری ز اشک آلوده‌ی ماست                           دل پرتو وصل را خیالی بر بست
  دل دیده پر آب کرد و بسیار گریست                     دل را به فراق خسته میدارد دوست
  دوری رخ شاهدان خودبین عجبست                      دوزخ بد را بهشت مر نیکان را
  دوزخ دوزخ شرر ز آهم میریخت                           دیوانه‌ی عشق تو سر از پا نشناخت
  رازم همه در سینه‌ی بی کینه شکست                    راهی که درو نجات باشد بنما
  رخسار نگار چارده ساله پرست                             روزی ده جن و انس و هم یاران را
  زان برق بلا به خرمنم اخگر ریخت                        زان مست شدم که عقل دیوانه‌ی اوست
  زیرا که بدیدنت شتابست مرا                                زین غم نکشی که گشتن چرخ بلاست
  سر بر خط او نه که سزای من و تست                     سلطان روحست و منزلش دار بقاست
  سودای دلت گوشه نشین دل ماست                      سودی ندهد یاری هر یار که هست
  شد همچو ر کاب حلقه چشم از تب و تاب              شیرین سخنی که شهد در شکر اوست
  طاعت همه فسق و کعبه دیرست ترا                      عاشق روش سوز ز معشوق آموخت
  عشقی که کسش چاره نداند اینست                      عقلم شد و هوش رفت و دانش بگریخت
  عیب ره مردان نتوان کرد آنرا                               غافل که شهید عشق فاضلتر ازوست
  غم خوش نبود ولیک غمهاش خوشست                فارغ ز من سوخته خرمن دل تست
  کارم بیکی طرفه نگار افتادا                                  کز پنبه‌ی تن دانه‌ی جان کرد جدا
  کز هر چه تمام‌تر بود بنمودست                            گر در ره کعبه میدوانی ما را
  گر کافر و گبر و بت‌پرستی بازآ                             گرداب هزار کشتی صبر و شکیب
  گفتا سببی هست بگویم آن را                              گفتم که فلان کسست مقصود تو چیست
  گه آب درو تلخ و گهی شیرینست                         گه چون حیوان به خواب و خور زندگیست
  گه سر گردان بحر غم همچو حباب                       لا بل که عیان در همه آفاق حقست
  ما بیخور و خوابیم و جهان مطبخ ماست                 ماهی سریشمین بدریا بارست
  متواریک و ز حاسدان پنهانا                                 مجموعه‌ی فعل زشت هنگامه‌ی ما
  مسکین دل رنجور من از درد گداخت                     من خود دانم کرا غم کار منست
  منمای بکس خرقه‌ی خون آلودت                          میرفت و منش گرفته دامن در دست
  میزد بدو دست و روی خود را می‌خست                 نرادی او بنقش کم ساختنست
  نمرودانرا پشه چو پیلی بفرست                            نه کشف یقین نه معرفت نه دینست
  نی‌صبر پدیدست و نه هو شست امشب                  وان سکه‌ی زر بین که بپول افتادست
  ور جام می از کف نگذاری خوبست                        وز جانب میخانه رهی دیگر هست
  وز خست خود خاک شوم هر کس را                      وز خون کرم نعمت الوان بفرست
  وز دور زمانه عدل سلطان مطلب                           وز شب گرهی فگنده کین موی منست
  وز صفحه‌ی رخ گل بگریبان میریخت                     وز نوش لبش چشمه‌ی حیوان میریخت
  وصل تو بهر جهت که جویند خوشست                  وین سوختگیهای من از خامی تست
  وین یار که در کنار میباید هست                           هر چند که هست جرم و عصیان ما را
  هر لحظه هزار مغز سرگشته‌ی اوست                     هستی و توابعش زما منکوبست
  هم بر سر گریه‌ای که چشمم را خوست                  یا آنکه حریم تن سرای غم تست
  یا رب به حسین و حسن و آل‌عبا                          یا رب چه شود اگر مرا گیری دست
  یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما                         یک نام ز اسماء تو علام غیوب
  آزادم کن ز دست این بی‌دستان                            آن تو ترا و آن ما نیز ترا
  اجزای وجودم همگی دوست گرفت                        از بهر لب تشنه‌ی طفلان نبات
  از جانب دوست سرزد این سوز و گداز                    از حسرت خاکپای آن تازه نهال
  از حلقه‌ی بندگیت بیرون نرود                               از خون دلم هر مژه‌ای پنداری
  از دل هوس هر دو جهانم بر خاست                       از دیده و دوست فرق کردن نتوان
  از دیده‌ی بدخواه ترا چشم رسید                           از من اثری نماند این عشق ز چیست
  الحمد که چون تو رهنمایی داریم                          القصه چو خار و خس درین دیر خراب
  القصه زمام توبه‌ام در کف تست                             اما ره میخانه ز آبادانی
  انگار که هر چه هست در عالم نیست                    ایمان دگر و کیش محبت دگرست
  این اوست پدید گشته در صورت ما                       این درگه ما درگه نومیدی نیست
  این هر دو جگر گوشه دو بالند مرا                         اینها همگی لازمه‌ی هستی ماست
  با همنفسی گر نفسی بنشینی                              بر لب چو کشی جان کشدم از پی آن
  بز در کمرست و توز در بلغارست                           بنشست و به های‌های بر من بگریست
  پوشید بدین حیله رخ نیکو را                               تا زحمت سرمای زمستان نکشد
  تقلید دو سه مقلد بی‌معنی                                   تو پنداری که هر دلی چون دل تست
  تو چاشنی درد ندانی ورنه                                    تو غره مشو که عمر من چندینست
  جان میطلبد نمیدهم روزی چند                            چشمی که همیشه خون فشاند اینست
  چون کبک خرامنده بصد رعنایی                          چیزیکه بود ز روی تقلید جهان
  خالی کن این خانه، پس مهمان آ                           خواهم سفری کنم ز غم بگریزم
  خورشید رخش نگر و گر نتوانی                            خوشخوش زدلم گذشت و میگفت بناز
  خون در دل و ریشه‌ی تنم سوخت چنان                در آینه روی شاهدان نیست عجب
  دنیا بمثل چو کعبتین نردست                               دودی به من آمد آتشی با من زد
  دوزخ شرری ز رنج بیهوده‌ی ماست                        دوشم خوش بود ساعتی پنداری
  دیبا جم را و قیصر و خاقان را                               دیگر چو عنان نپیچم از حکم تو سر
  دیوانه دل کسیست کین عادت اوست                    ذات تو غنی بوده و ما محتاجیم
  رحم آر که عمر و طاقتم رفت بباد                         رخسار و لبت چنانکه باید بودست
  رفت او زمیان همین خدا ماند خدا                         رمزی که مقدسان ازو محرومند
  روزی بینی مرا شده کشته‌ی بخت                         روزی پنج در جهان خواهی بود
  روزیکه انا الحق به زبان می‌آورد                            روی تو بهر دیده که بینند نکوست
  زان چندان بار نامه کاندر سر اوست                       زین پس چونان که داردم دوست رواست
  زین واقعه هیچ دوست دستم نگرفت                      سیصد گل سرخ بر رخ یار منست
  شرمت بادا هنوز خاک در تو                                 شیرین دهنی و شهد در شکر اوست
  صبرم که بکام پنجه‌ی شیرم هست                       صد نافه بباد داده کین بوی منست
  عمریست که مدتش زمانرا عارست                        فارغ زجهانی و جهان غیر تو نیست
  فراش اجل برای دیگر منزل                                  فردای قیامت این بدان کی ماند
  فرعون صفتان همه زبردست شدند                       قلاشی و عاشقیش سرمایه‌ی ماست
  کار من بیچاره گره در گرهست                              کارم به دعا چو برنمی‌آید راست
  کز لطف برآر حاجتم در دو سرا                             گاهم چو بهایم سر درندگیست
  گر چشم خدای بین نداری باری                             گر خسته‌ای از کثرت طغیان گناه
  گر داد من شکسته دادا دادا                                  گر در عملم آنچه ترا شاید نیست
  گر عمر وفا کند من از تو دل خویش                      گر منزلت هر دو جهان میخواهی
  گفتا که چگونه باشد احوال کسی                          گفتا که روی به خواب بی ما وانگه
  گفتی چه کنم چه تحفه آرم بر دوست                   گفتی که به دلشکستگان نزدیکم
  گویا که ز روز گار دردی دارد                                 گویند بخواب تا به خواب‌ش بینی
  گویند که روز حشر شب می‌نشود                          لطفیست که میکند غمت با دل من
  ما تشنه لبان وادی حرمانیم                                 ما را نبود هوای فردوس از آنک
  ما سوختگان عالم تجریدیم                                 مردم گویند بهشت خواهی یا دوست
  مستغنیم از هر دو جهان کن به کرم                      مگذار که در عشق تو رسوا گردم
  من چشم توام اگر نبینی چه عجب                        من عاجزم از جهان و دشمن بسیار
  من‌بعد من و شکستگی در دوست                          می‌آمدم از شوق تو بر گلشن کون
  میدان که خدای دشمنش میدارد                           میسوختم آنچنانکه غیر از دل تو
  میگفت به های‌های کافسوس و دریغ                     می‌گفت دگر باره به خواب‌م بینی
  می‌نال چنانکه نشنوند آوازت                               نفی خود و اثبات وجود حق کن
  نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما                                و آنشب که ترا با من مسکین جنگست
  وان دست برافشاندن مردان زد و کون                    ور دل به خدا و ساکن میکده‌ای
  هان غیر، اگر حریف مایی پیش آی                       هجریکه بهیچ کار می‌ناید نیست
  هر آینه‌ای که غیر حسن تو بود                            هر چند ز سوختن ندارم باکی
  هر خر که برو زنگی و زنجیری هست                     هر شعله‌ی آرزو که از جان برخاست
  هر کس بتو ره یافت ز خود گم گردید                    هرچند گناه ماست کشتی کشتی
  هم سیرت آنکه دوست داری کس را                      یا رب که ز چشم زخم دوران هرگز
  آزار دل هیچ مسلمان مطلب                                 آزار دل هیچ مسلمان مطلب
  آن زلف سیه نگر که همسایه‌ی اوست                    آنجا نگشایند مگر نامه‌ی ما
  آنشب که به روزم نرساند اینست                          آنکس که ترا شناخت خود را نشناخت
  از پافگند خیمه چو سلطان برخاست                     از سینه‌ی ابر شیر باران بفرست
  از گرمی خون دل من در جوشست                        اکنون بترانه‌ی کچول افتادست
  الا غم تو که برقرار خویشست                              الفقر اذا تم هو الله اینست
  اندر کرمت آنچه مرا باید هست                             ای بیخبران بهشت با دوست نکوست
  ای بیخبران چه جای خوابست مرا                         ای صاحب ذوالفقار وقت مددست
  این درد که در پای تو خود را انداخت                     این قدرت و فعل از آن بمامنسو بست
  این معنی لا اله الا اللهست                                   با ما بنگویی که خصومت ز چرا
  با ما کس را به خانه در منشانا                               بدنام کند ره جوانمردان را
  بر کشت امید ما بده باران را                                 بر من دل کافر و مسلمان میسوخت
  برداشتنش برای انداختنست                                 بی‌درد میا هر آنچه آری خوبست
  بیرون زمکانی و مکان از تو پرست                        بی‌منت خلق یا علی الاعلا
  پر گل نشود دامن هر خار که هست                       پروانه کجا و آتش طور کجا
  پندار که هر چه نیست در عالم هست                    پنداشت که بعد ازو مرا خوابی هست
  پیغمبر عشق نه عجم نه عربست                          پیوند چو با رشته‌ی جانست مرا
  تا در نگرفت شمع پروانه نسوخت                         تا نقش حیات در نگین دل ماست
  تا هر که نه محرم نشناسد او را                             جانان ما را و جان ما جانان را
  جانیست که بردنش اجلرا ننگست                         جز دیده که هر چه داشت بر پایم ریخت
  جز یاد تو هر چه هست بر از دل ما                        چون به نگری بار برو بیش ترست
  چون پاره‌ی آبگینه در سینه شکست                     چون دوست دل شکسته میدارد دوست
  چون من همه معشوق شدم عاشق کیست              حلقم شده در حلقه‌ی سیمین تو سخت
  خواند خردش سراب صحرای فریب                       خواهی که دگر به خواب بینی ما را
  خود شاهد و خود آینه‌اش این عجبست                 خورشید پرست شو نه گوساله پرست
  خوش آنکه ز خویش وارهانی ما را                         خیزم بچنم که گل چدن کار منست
  دادم سه طلاق این فلک اطلس را                          دامن دامن گل از گناهم میریخت
  دانگی بنیافتیم و غربال شکست                           در جان سخنی نیست، تقاضاش خوشست
  در دیده‌ی بدخواه تو بادامینا                                 دردی نرسد نرگس بیمار ترا
  دست من و دامن تو ای دست خدا                         راهیست که کاسه می‌رود دست بدست
  رحمی بکن و گره گشایی بفرست                          رسوایی من باعث بدنامی تست
  زان شمع که آفتاب پروانه‌ی اوست                        زه کردن این کمان بسی دشوارست
  سبحان الله این چه پراکندگیست                          سیخیست که پاره‌ی جگر بر سر اوست
  سیلاب ز چشم آب حیوان میریخت                      شب کور و خروس گنک و پروین لنگست
  شکرم که مدام خواهشم خرسندست                     صد بار اگر توبه شکستی بازآ
  صدمرتبه بالاتر از آن دوزخ ماست                         عشق تو مر او گفت به گوش دل ما
  غم نیست که رحمت تو دریا دریاست                    فارغ‌تر از آن کنم که از من دل تست
  فردوس دمی ز وقت آسوده‌ی ماست                      فرمانده روزگار فرمانبر اوست
  فرمانده روزگار فرمانبر اوست                               قوالی و زاهدی از آنی دگرست
  کالماس بجای باده در ساغر ماست                        کان کشته‌ی دشمنست و این کشته‌ی دوست
  کز دست چنان کسی تو چون خواهی زیست          کز دیده بجای اشک خاکستر ریخت
  کز گمشدگانیم که غم منزل ماست                       کفاره‌ی خوشدلی دوشست امشب
  کو دشمن جان خویش میدارد دوست                     کو را بمراد دیگری باید زیست
  کین اسب عمل مدام زیر زینست                          گر دشمن حق نه‌ای چرا داری دوست
  گر دولت پابوس تو یابم چو رکاب                          گفتار و خصومت از میانه برخاست
  گویی که کسی برزو فرمودست                             گه بر سر آتشم گهی بر سر آب
  ما پهلوی چون تویی نخواهیم نشست                    ما را غم لا اله الا اللهست
  ما نیز دل شکسته داریم ای دوست                       مجموع حیوت عمر آن یک نفسست
  محتاج بغیر خود مگردان ما را                              مشکن بالم که وقت پرواز منست
  من جان توام کسی نبیند جان را                           مندیش که ناخدای این بحر خداست
  منزل منزل غم تو در پیش منست                        منصور کجا بود؟ خدا بود خدا
  موسی و عصا و رود نیلی بفرست                          می نوش که عاقبت بخیرست ترا
  میرفت و ز خاک قدمش جان میریخت                   می‌سوز چنانکه برنیاید دودت
  نام تو بهر زبان که گویند خوشست                       نامیست ز من بر من و باقی همه اوست
  نه نوح بود نام مرا نه ایوب                                    نی‌نی صنما میان دلها فرقست
  و آتش بجهان در زده کین خوی منست                  والله که همان بوجه اطلاق حقست
  ور نه من و عشق هر چه بادا بادا                            ورنه دل تنگ من چه جای غم تست
  وصلی که چو جان بکار میباید هست                     هم صورت آنکه کس ترا دارد دوست
  یا اوست درون دیده یا دیده خود اوست                  یا دل بر ما فرست یا دلبر ما
  یکدم غم دوست خونبهای من و تست                   یکدم نه شکسته‌اش گذاری نه درست

شعر مسعود سعد سلمان(چون نای بی نوایم نیست)

سلام دوستان چون شعرای مسعود سعد سلمان یه کم نایابه امروز براتون یه شعر از اون گذاشتم ...کل دیوانشا اروم اروم تو وبلاگ می ذارم...

چون نای بی‌نوایم از این نای بینوا                            شادی ندید هیچ کس از نای بینوا
با کوه گویم آنچه از او پر شود دلم                     زیرا جواب گفته‌ی من نیست جز صدا
شد دیده تیره و نخورم غم ز بهر آنک                 روزم همه شب است و صباحم همه مسا
انده چرا برم چو تحمل ببایدم؟                           روی از که بایدم؟ که کسی نیست آشنا
هر روز بامداد بر این کوهسار تند                           ابری بسان طور زیارت کند مرا
برقی چو دست موسی عمران به فعل و نور             آرد همی پدید ز جیب هوا ضیا
گشت اژدهای جان من این اژدهای چرخ             ورچه صلاح، رهبر من بود چون عصا
بر من نهاد روی و فرو برد سربه سر               نیرنگ و سحر خاطر و طبعم چو اژدها
در این حصار خفتن من هست بر حصیر         چون بر حصیر گویم؟ خود هست بر حصا
چون باز و چرغ، چرخ همی داردم به بند              گر در حذر غرابم و در رهبری قطا
بنگر چه سودمند شکارم که هیچ وقت                      از چنگ روزگار نیارم شدن رها
زین سمج تنگ چشمم چون چشم اکمه است         زین بام پست پشتم چون پشت پارسا
ساقط شده است قوت من پاک اگرنه من                بر رفتمی ز روزن این سمج با هبا
با غم رقیق طبعم از آن سان گرفت انس                کز در چو غم درآید گویدش مرحبا
چندان کز این دو دیده‌ی من رفت روز و شب           هرگز نرفت خون شهیدان کربلا
با روزگار قمر همی بازم ای شگفت                        نایدش شرم هیچ که چندین کند دغا
گر بر سرم بگردد چون آسیا فلک                         از جای خود نجنبم چون قطب آسیا
آن گوهری حسامم در دست روزگار                       کاخر برونم آرد یک روز در وغا
در صد مصاف و معرکه گر کند گشته‌ام             روزی به یک صقال به جای آید این مضا
ای طالع نگون من ای کژ رو حرون                  ای نحس بی‌سعادت و ای خوف بی‌رجا
خرچنگ آبی‌ای و خداوند تو قمر                  آبی است، سوزش تن و جان از شما چرا؟
مسعود سعد گردش و پیچش چرا کنی                   در گردش حوادث و در پیچش عنا
خود رو چو خس مباش به هر سرد و گرم دهر         آزاده سرو باش به هر شدت و رخا
می‌دان یقین که شادی و راحت فرستدت                گرچند گشته‌ای به غم و رنج مبتلا،
جاه محمد علی آن گوهری که چرخ                      پرورده ذات پاکش در پرده‌ی صفا
چون بر کفش نهاد و به خلق جهان نمود                زو روزگار تازه شد و ملک با بها
گردون شده است رتبت او پایه‌ی علو                     خورشید گشت همت او مایه‌ی ضیا
تا شد سحاب جودش با ظل و با مطر                      آمد نبات مدحش در نشو و در نما
تا آفتاب رایش در خط استواست                           روز و شب ولی و عدو دارد استوا
تا شد شفای آز، عطاهای او، نیاز                           بیماروار کرد ز نان خوردن احتما
فربه شده است مکرمت و ایمن از گزند                   تا در بهار دولت او می‌کند چرا
ای کودکی که قدر تو کیوان پیر شد                       بخت جوان چو دایه همی پرورد ترا
پیران روزگار سپرها بیفکنند                             در صف عزم چون بکشی خنجردها
گویا به لفظ فهم تو آمد زبان عقل                         بینا به نور رای تو شد دیده‌ی ذکا
بر هر زبان ثنای تو گشته است چون سخن        در هر دلی هوای تو رسته است چون گیا
چون مهر بی‌نفاق کنی در جهان نظر                      چون ابر بی‌دریغ دهی خلق را عطا
اقرار کرد مال به جود تو و بس است                      دو کف تو گواه و دو باید همی گوا
جاه تو را به گردون تشبیه کی کنم               گفته است هیچکس به صفت راست را دوتا؟
عزم تو را که تیغ نخوانیم، خرده‌یی است               زیرا که تیغ تیز فراوان کند خطا
گر دشمنت ز ترس برآرد چو مرغ پر                   آخر چو مرغ گردد گردان به گردنا
تو خاص پادشا شدی و پر شگفت نیست                شد خاص پادشا پسر خاص پادشا
ای عقل را دهای تو، چون ماه را فروغ              ای فضل را ذکای تو چون دیده را ضیا
چون بخت نحس گفته‌ی من نشنود همی                نزد تو مستجاب چرا شد مرا دعا
معلوم شد مرا که هنوز اندرین جهان                    مانده است یک کریم که دارد مرا وفا
چون بر محمد علیم تکیه اوفتاد                         زهره است چرخ را که نماید مرا جفا؟
ضعف و فساد بیش نترساندم کز او                        بازوی من قوی شد و بازار من روا
ای هر کفایتی را شایسته و امین                      و ای هر بزرگی‌یی را اندر خور و سزا
تو شاخ آن درختی کاندر زمانه بود                    برگش همه شجاعت و بارش همه سخا
اندر پناه سایه‌ی او بود عمر من                             تا بر روان پاکش غالب نشد فنا
یک رویه دوستم من و کم حرص مادحم                 هم راست در خلاام و هم پاک برملا
هم مدح، نادر آید و هم دوستی، تمام                    مادح چو بی‌طمع بود و دوست بی‌ریا
نظم مرا چو نظم دگر کس مدان از آنک                  یاقوت زرد نیکو ماند به کهربا
هرچند کز برای جزا بایدم مدیح                            والله که بر مدیح نخواهم ز تو جزا
آزاده را که جوید نام نکو به شعر                           چون بندگان ز خلق نباید ستد بها
در مدحت تو از گل تیره کنم گهر                    هرگز چو مدحت تو که دیده است کیمیا؟
امروز من چو خار و گیاام ذلیل و پست                   از باغ بخت، نوکندم هر زمان بلا
تو آفتاب و ابری کز فر و سعی تو                          گل‌ها و لاله‌ها دمد از خار و ازگیا
ابیات من چو تیر است از شست طبع من               زیرا یکی کشیده کمانم ز انحنا
چون از گشاد بر نظرت شد زمانه راست              هرگز گمان مبر که ز بخت افتدش بدا
بیمار گشت و تیره، تن و چشم جاه و بخت             ای جاه و بخت تو همه دارو و توتیا
ای نوبهار! سرو نبیند همی تذرو                            ای آفتاب! نور نیابد همی سها
تا دولت است و نعمت با بخت تو بهم                     از لهو و از نشاط زمانی مشو جدا
از ساقی یی چو ماه سما جام باده خواه                بر لحن و نغمه‌ی صنمی چون مه سما
زان شادی و طرب که دو رخسار او گل است            بر حسن او بهشت زمان می‌کند ثنا
اندر بر و کنار وی آن سرو لعبتی                           اندر بهار بزم چو بلبل زند نوا
نالان شود به زاری، چون دست نازکش                   در چشم گرد او زند انگشت گردنا
تا طبع‌ها مراتب دارند مختلف                            آب است بر زمین و اثیرست برهوا،
بادت چهار طبع به قوت چهار طبع                        کرده به ذات اصلی در کالبد بقا
همچون هوا هوای تو بر هر شرف محیط                 همچون اثیر اثیر بزرگیت با سنا
همچون زمین زمین مراد تو اصل بر                   چون آب، آب دولت تو، مایه‌ی صفا

شعر در مدح امام حسین

سلام دوستان به مناسبت ایام محرم شعر هایی در مدح امام حسین(ع) گذاشتم تابیشتر با حال و هوای این ماه خو بگیریم

هر که دارد هوس کرببلا بسم الله....

شعر های سبکی بوده و به زبان لری که در ادامه مطلب موجود می باشد....

امام صادق (ع) فرمودند :

هیچ کس نیست که درباره امام حسین شعری بسراید و بگرید و با آن بگریاند مگر آن که خداوند بهشت را بر او واجب می کند و او را می آمرزد 

زندگینامه ی مرحوم اغاسی

بسم الله الرحمن الرحیم
زندگی نامه

محمدرضا آقاسی، 24 فروردین ماه سال 1338 در تهران در خانواده‌ای مذهبی و شاعر متولد شد. وی به علت اختلاف نظر با مسئولین هنرستان تجسمی ادامه تحصیل نداد و به مدرک سیکل اکتفا کرد. آقاسی قبل از انقلاب، در سالهای 55 و 56 به عضویت انجمنهای ادبی آن زمان درآمد و بعد از انقلاب نیز از محضر اساتیدی چون مهرداد اوستا و یوسف میرشکاک استفاده نمود.
وی از سال 51 شروع به سرودن شعر نمود اما عمده اشعار وی متعلق به سالهای 68 به بعد است.
آقاسی مدتی نیز در جبهه‌های جنگ در مناطق شوش دانیال و جزیره مجنون و سه راه جفیر و شلمچه بود.
از وی که با مثنوی بلند شیعه در جامعه شناخته شد، اشعار زیادی در خصوص جبهه و اهل بیت بر جای مانده است.
محمد‌رضا ‌آقاسی‌،شاعر و مثنوی‌سرای اهل بیت عصمت‌و‌طهارت‌،در سن‌‌٤٦ ‌سالگی‌،بامداد سه شنبه سوم خرداد ماه ٨٤ به علت عارضه قلبی در مرکز تخصصی قلب تهران دار فانی را وداع گفت.‌پیکر وی 5 خردادماه از مقابل معراج الشهدای تهران تشییع و در قطعه 44 شهیدان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.

مجموعه ی شعرهای مرحوم اغاسی

سلام دوستان فرارسیدن ایام محرم را به همه ی شما تسلیت می گم به همین مناسبت مجموعه ی کوچکی از اشعار مرحوم اغاسیرا براتون گذاشتم تا با حال و هوای این ماه بیشتر مانوس بشید...

اگر هم مطلب خاصی را می خواید توی چت باکس پایین صفحه بگید تا سریعا بذارم

با تشکر از همکاری شما

زهره منظومه زهرا حسین
کشته ی افتاده به صحرا حسین
دست صبا زلف تورا شانه کرد
بر سر نی خنده مستانه کرد
کیست لب خشک ترک خورده ات
چشمه ای از زخم نمک خورده ات
روشنی خلوت شبهای من
بوسه بزن بر تب لبهای من
تازغم غربت تو تب کنم
یاد پریشانی زینب کنم
آه از آن لحظه که بر سینه ات
بوسه نشاندند لب تیرها
آه از آن لحظه که بر پیکرت
زخم کشیدند به شمشیرها
آه از آن لحظه که اصغر شکفت
در هدف چشم کمانگیرها
آه از آن لحظه که سجاد شد
هم نفس ناله زنجیرها
قم به حج رفته به حج رفته اند
بی تو در این وادیه کج رفته اند
کعبه تویی کعبه بجز سنگ نیست
آینه ای مثل تو بیرنگ نیست
آینه رهگزر صوفیان
سنگ نصیب گذر کوفیان
کوفه دم از مهر و وفا میزدند
شام تورا سنگ جفا میزدند
کوفه اگر آینه ات را شکست
شام از این واعقه طرفی نبست
کوفه اگر تیغ وتبرزین شود
شام اگر یکسره آذین شود
مرگ اگر اسب مرا زین کند
خون مرا تیغ تو تضمین کند
آتش پردیس نبرد مرا
تیغ اجل نیز نبرد مرا
بی سر و سامان توام یا حسین
دست به دامان توام یا حسین
جان علی سلسله بندم نکن
گردم از خاک بلندم نکن
عاقبت این عشق هلاکم کند
در گذر کوی تو خاکم کند
تربت تو بوی خدا میدهد
بوی حضور شهدا میدهد
ساقی لب تشنه لبی باز کن
سفره نان و رطبی باز کن
شمعه از درد دلت باز گو
نکته ای از نقطه آغاز گو
قوم به حج رفته چو باز آمدند
بر سر نعشت به نماز آمدند
قوم به حج رفته تورا کشته اند
پنجه به خوناب تو آوشته اند
سامریان شعبده بازی کنند
نفی رسولان حجازی کنند
مشعر حق عظم منا کرده ای
کعبه شش گوشه بنا کرده ای
تیر تنت را به مصاف آمد است
تیر سرت را به طواف آمد است
کیست شفا بخش دل ریش ما
مرحم زخم و غم و تشویش ما
کیست بجز یاد دل روی تو
سجده به محراب دو ابروی تو
بر سر نی زلف رها کرده ای
با جگر شیعه چه ها کرده ای
باز که هنگامه بر انگیختی
بر جگر شیعه نمک ریختی
کو کفنی تا که بپوشم تنت
تا گیرم دامنه دامنت
حج تو هر چند که تخیر داشت
لاکن هفتاد و دو تکبیر داشت
آری هفتاد و دو لبیک گو
عظم وضو کرده به خون گلو
اینان هفتاد دو قربانییند
که از اسر باده تو فانییند
هم نفسان حج حسینی کنید
پیروی از راه خمینی کنید
حج حسینی سفری سرخ بود
احرامش بال وپری سرخ بود
حج حسینی سفر کربلاست
نیت آن قربت رنج و بلاست

*************************************************************

یکی گوید سراپا عیب دارم

یکی گوید زبان از غیب دارم

نمی دانم که هستم هرچه هستم
قلم چون تیغ می رقصد به دستم

نه دِئبـِل نه فَرَزدَق نه کُمِیتَم
ولیکن خاک پای اهل بیتم

الا ساقی مستان ولایت
بهار بی زمستان ولایت

از آن جامی که دادی کربلا را
بنوشان این خراب مبتلا را

چنان مستم کن از یکتا پرستی
که از آهم بسوزد ملک هستی

هزاران راز را در من نهفتی
ولی در گوش من اینگونه گفتی

زاحمد تا احد یک میم فرق است
جهانی اندرین یک میم غرق است

یقینا میم احمد میم مستیست
که سرمست ازجمالش چشم هستیست

زاحمد هر دو عالم آبرو یافت
دمی خندیدو هستی رنگ وبو یافت

اگر احمد نبود آدم کجابود
خدا را آیه ای محکم کجا بود

چه می پرسند کین احمد کدام است
که ذکرش لذت شُرب مدام است

همان احمدکه آوازش بهار است
دلیل خلقت لیل النهار است

همان احمد که فرزند خلیل است
قیام بت شکن هارادلیل است

همان احمدکه ستارُالعیوب است
دلیل راه و علّامُ الغیوب است

همان احمدکه جامش جام وحی است
به دستش ذوالفقار امر و نهی است

همان احمد که ختم الانبیاء شد
جناب کُنتُ کنزاً مخفیا شد

همان اوّل که اینجا آخر آمد
همان باطن که برما ظاهرآمد

همان احمد که سرمستان سرمد
بخوانندش ابوالقاسم محمّد

محمد میم و حاء و میم و دال است
تدارک بخش عدل و اعتدال است

محمد رحمةٌ للعالمین است
شرافت بخش صد روح الامین است

محمد پاک و شفاف و زلال است
که مرآت جمال ذوالجلال است

محمد تا نبوت را برانگیخت
ولایت را به کام شیعیان ریخت

ولایت بادۀ غیب و شهود است
کلید مخزن سرّ وجود است

محمد با علی روز اخوت
ولایت را گره زد بر نبوت

محمد را علی آیینه دار است
نخستین جلوه اش در ذوالفقار است

به جز دست علی مشکل گشا کیست
کلیدکُنتُ کنزاًمخفیا کیست

کسی دیگر توانایی ندارد
که زخم شیعه را مرهم گذارد

غدیر ای باده گردان ولایت
رسولان الهی مبتلایت

ندا آمد ز محراب سماوات
به گوش گوشه گیران خرابات

رسولی کز غدیر خم ننوشد
ردای سبز بعثت را نپوشد

تمام انبیاء ساغر گرفتند
شراب از ساقی کوثر گرفتند

علی ساقی رندان بلاکش
بده جامی که می سوزم در آتش

مرا آیینۀ صدق و صفا کن
تجللی گاه نور مصطفی کن

***************************************************************************************

ادامه ی اشعار را در ادامه مطلب ببینید

طریقه ی ساخت لوگو

سلام دوستان شاید تا به حال در وبلاگ های مختلف دیده باشید که نوشته تبادل لو گو

حالا این لوگو چی هست ؟؟؟؟

لوگو ارمیه برای معرفی سایت یا وبلاگ...خوب حالا چه جوری بسازیمش؟؟؟

راحت ترین کار اینه که از سایت cooltext استفاده کنید با لوگوهای اماده..که با اون در کمتر از یک دقیقه می تونید یه لوگوی مامان بسازید...

کوچه ی معشوقه

ای که از کوچه ی معشوقه ی من می گذری ...

کوچه ی معشوقه ی من بن بست است

ترفند_1

 پیرامون بحث ترفند های کامپیوتر یک ترفند برای افراد مبتدی گذاشتم برند حالشو ببرند..

تغییر نام دسته جمعی فایل های(تصویری و صوتی و عکس و ....)

مثلآ ده ها عکس از جشن تولد خود با دوربین دیجیتال گرفته اید اما بعد از انتقالشان به کامپیوتر متوجه میشوید که هر عکس یک شماره بی مسما پیدا کرده است

در ویندوز xpشمامیتوانید این شماره ها را یکجا به هر اسمی که دوست دارید تبدیل کنید.

1- به پوشه ای که عکس ها در آن قرار دارد بروید

2- از منوی view نمای Thumbnailsرا انتخاب کنید

3- تمام عکس های را که می خواهید اسمشان عوض شود یکجا انتخاب کنید(Ctrl+A)

4- روی اولین عکس کلیک راست کرده و گزینه Rename را انتخاب کنید

5- اسم اولین عکس را تغییر دهید (مثلآ:Hossein)وسپس در فاصله خالی بین این عکس و عکس بعدی کلیک کنید.

آنگاه تمام این عکسها به ترتیب به Hossein(1).Hossein(2).Hossein(3)و.... تغییر خواهد کرد.

تفسیر سکوت

سکوت ناگفته ای است که تفسیرش را هیچ مفسری نمی داند

قانی پیک

دنبال چی می گردی؟؟؟؟ 

.......عشق تو روبروته.....