روز شعرـ اوحدی مراغه ای

ماییم و سرکویی، پر فتنه‌ی ناپیدا

ماییم و سرکویی، پر فتنه‌ی ناپیدا                         آسوده درو والا، آهسته درو شیدا
در وی سر سرجویان گردان شده از گردن               در وی دل جانبازان تنها شده از تنها
بر لاله‌ی بستانش مجنون شده صد لیلی                بر ماه شبستانش وامق شده صد عذرا
خوانیست درین خانه، گسترده به خون دل             لوزینه‌ی او وحشت، پالوده‌ی او سودا
با نقد خریدارش آینده خه از رفته                       با نسیه‌ی بازارش امروز پس از فردا
گر کوی مغانست این؟ چندین چه فغانست این؟       زین چند و چرا بگذر، تا فرد شوی یکتا
رسوایی فرق خود در فوطه‌ی زرق خود           کم‌پوش، که خواهد شد پوشیده‌ی ما رسوا
گر زانکه ندانستی، برخیز و طلب می‌کن              ور زانکه بدانستی، این راز مکن پیدا
ای اوحدی، ار دریا گردی، مکن این شورش        زیرا که پس از شورش گوهر ندهد دریا