خدایا عاشقان را با غم عشق اشنا کن...
گوناگون...از همه جا از همه رنگخدایا عاشقان را با غم عشق اشنا کن...
گوناگون...از همه جا از همه رنگازادی وعشق(ابوالسعید ابوالخیر)
- از جمله شعرهای نایاب غزل های ابوالسعید ابوالخیر را میشه نام برد که امروز براتون گذاشتم یواش یواش کل دیوانشو می ذارم
- آزادی و عشق چون همی نامد راست آلوده‌ی دنیا جگرش ریش ترست
آن آتش سوزنده که عشقش لقبست آن رشته که قوت روانست مرا
آن مه که وفا و حسن سرمایه‌ی اوست آن یار که عهد دوستداری بشکست
آنرا که فنا شیوه و فقر آیینست آنروز که آتش محبت افروخت
آنشب که مر از وصلت ای مه رنگست آواز در آمد بنگر یار منست
از بار گنه شد تن مسکینم پست از چرخ فلک گردش یکسان مطلب
از کعبه رهیست تا به مقصد پیوست از کفر سر زلف وی ایمان میریخت
از گل طبقی نهاده کین روی منست از ما همه عجز و نیستی مطلوبست
از نخل ترش بار چو باران میریخت اسرار ملک بین که بغول افتادست
ای آینه حسن تو در صورت زیب ای برهمن آن عذار چون لاله پرست
ای حیدر شهسوار وقت مددست ای خالق خلق رهنمایی بفرست
ای خواجه ترا غم جمال ماهست ای دل غم عشق از برای من و تست
ای دلبر ما مباش بی دل بر ما ای دوست ای دوست ای دوست ای دوست
ای دوست دوا فرست بیماران را ای ذات و صفات تو مبرا زعیوب
ای شیر سرافراز زبردست خدا ای کرده غمت غارت هوش دل ما
ایدل چو فراقش رگ جان بگشودت ایزد که جهان به قبضه‌ی قدرت اوست
با دل گفتم که ای دل احوال تو چیست بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ
بر تافت عنان صبوری از جان خراب بر شکل بتان رهزن عشاق حقست
بر ما در وصل بسته میدارد دوست بیطاعت حق بهشت و رضوان مطلب
پرسید ز من کسیکه معشوق تو کیست پرسیدم ازو واسطه‌ی هجران را
پی در گاوست و گاو در کهسارست پیوسته ز من کشیده دامن دل تست
تا پای تو رنجه گشت و با درد بساخت تا چند کشم غصه‌ی هر ناکس را
تا در نرسد وعده‌ی هر کار که هست تا درد رسید چشم خونخوار ترا
تا زلف تو شاه گشت و رخسار تو تخت تا مهر ابوتراب دمساز منست
تسبیح ملک را و صفا رضوان را تیری ز کمانخانه ابروی تو جست
جسمم همه اشک گشت و چشمم بگریست چشمی دارم همه پر از دیدن دوست
چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست خیام تنت بخیمه میماند راست
در دیده بجای خواب آبست مرا در عالم اگر فلک اگر ماه و خورست
در کار کس ار قرار میباید هست در کعبه اگر دل سوی غیرست ترا
دردیکه ز من جان بستاند اینست دل بر سر عهد استوار خویشست
دل رفت بر کسیکه سیماش خوشست دل کیست که گویم از برای غم تست
دنیا بمثل چو کوزه‌ی زرینست دنیا به جوی وفا ندارد ای دوست
دور از تو فضای دهر بر من تنگست دی شانه زد آن ماه خم گیسو را
دی طفلک خاک بیز غربال بدست دیشب که دلم ز تاب هجران میسوخت
راه تو بهر روش که پویند خوشست زان میخوردم که روح پیمانه‌ی اوست
سرمایه‌ی عمر آدمی یک نفسست شب آمد و باز رفتم اندر غم دوست
عارف که ز سر معرفت آگاهست عشق آمد و خاک محنتم بر سر ریخت
عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست عشق آمد و گرد فتنه بر جانم بیخت
عشق تو بلای دل درویش منست عشقم که بهر رگم غمی پیوندست
عصیان خلایق ارچه صحرا صحراست عقرب سر زلف یار و مه پیکر اوست
عنبر زلفی که ماه در چنبر اوست غازی بره شهادت اندر تک و پوست
غم عاشق سینه‌ی بلا پرور ماست کارم همه ناله و خروشست امشب
کردم توبه، شکستیش روز نخست گاهی چو ملایکم سر بندگیست
گر بر در دیر می‌نشانی ما را گر سبحه‌ی صد دانه شماری خوبست
گردون کمری ز عمر فرسوده‌ی ماست گریم زغم تو زار و گویی زرقست
گفتم صنما لاله رخا دلدارا گفتی که فلان ز یاد ما خاموشست
گفتی که منم ماه نشابور سرا گنجم چو گهر در دل گنجینه شکست
گویند دل آیینه‌ی آیین عجبست گه میگردم بر آتش هجر کباب
ما دل به غم تو بسته داریم ای دوست ما را بجز این جهان جهانی دگرست
ما کشته‌ی عشقیم و جهان مسلخ ماست مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت
مستغرق نیل معصیت جامه‌ی ما من دوش دعا کردم و باد آمینا
منصور حلاج آن نهنگ دریا مهمان تو خواهم آمدن جانانا
میرفتم و خون دل براهم میریخت ناکامیم ای دوست ز خودکامی تست
نردیست جهان که بردنش باختنست نقاش رخت ز طعنها آسودست
وا فریادا ز عشق وا فریادا وصل تو کجا و من مهجور کجا
هر چند بطاعت تو عصیان و خطاست هر چند که آدمی ملک سیرت و خوست
هرگاه که بینی دو سه سرگردانرا یا رب به محمد و علی و زهرا
یا رب تو زمانه را دلیلی بفرست یا رب ز کرم دری برویم بگشا
یا رب سبب حیات حیوان بفرست یا رب غم آنچه غیر تو در دل ماست
یا رب مکن از لطف پریشان ما را یاد تو شب و روز قرین دل ماست
آرامش جان ناتوانست مرا آسوده‌ترست هر که درویش ترست
آن یک نفس از برای یک همنفسست از باده‌ی عشق دیگری مدهوشست
از باده‌ی مستی تو پیمانه خورست اشکم همه در دیده‌ی گریان میسوخت
افکند دلم برابر تخت تو رخت اندیشه‌ی باغ و راغ و خرمن گاهست
اوج فلک حسن کمین پایه‌ی اوست ای تیر شهاب ثاقب شست خدا
ای زبده‌ی هشت و چار وقت مددست ای ماه نشابور نشابور ترا
با این همه کبر و ناز کاندر سر اوست با دیده مرا خوشست چون دوست دروست
بالای شبم کوته و پهنا تنگست بد گر نبود به دشمن خود نیکوست
بر بنده‌ی بی‌نوا نوایی بفرست بر چهره نهاد زلف عنبر بو را
بردار که بیحاصلی از حاصل ماست بنده شدم و نهادم از یکسو خواست
بی‌خاتم دین ملک سلیمان مطلب بیخود ز خودست و با خدا همراهست
بیگانه نمی‌شود مگر خویش منست تا به شود آن دو چشم بادامینا
تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست جان در غم تو بر سر کار خویشست
جز دوزخ و فردوس مکانی دگرست جور تو از آنکشم که روی تو نکوست
چون بشکستم بتوبه‌ام خواندی چست چون زرق بود که دیده در خون غرقست
چون هست ز هر چه نیست نقصان و شکست حیدر بجهان همدم و همراز منست
خواهم که کشد جان من آزار ترا خون در دل آرزو ز چشم ترماست
دادست ترا دو چیز کان هر دو نکوست دارم دلکی که زیر صد من سنگست
در پیش عنایت تو یک برگ گیاست در پیکر کفر و دین چو سوزنده تبست
در خواب نمای چهره باری یارا در عشق تو بی جسم همی باید زیست
درد تو بجان خسته داریم ای دوست درد تو شده خانه فروش دل ما
دردانه کجا حوصله مور کجا دردم که دلم بدرد حاجتمندست
دریا اثری ز اشک آلوده‌ی ماست دل پرتو وصل را خیالی بر بست
دل دیده پر آب کرد و بسیار گریست دل را به فراق خسته میدارد دوست
دوری رخ شاهدان خودبین عجبست دوزخ بد را بهشت مر نیکان را
دوزخ دوزخ شرر ز آهم میریخت دیوانه‌ی عشق تو سر از پا نشناخت
رازم همه در سینه‌ی بی کینه شکست راهی که درو نجات باشد بنما
رخسار نگار چارده ساله پرست روزی ده جن و انس و هم یاران را
زان برق بلا به خرمنم اخگر ریخت زان مست شدم که عقل دیوانه‌ی اوست
زیرا که بدیدنت شتابست مرا زین غم نکشی که گشتن چرخ بلاست
سر بر خط او نه که سزای من و تست سلطان روحست و منزلش دار بقاست
سودای دلت گوشه نشین دل ماست سودی ندهد یاری هر یار که هست
شد همچو ر کاب حلقه چشم از تب و تاب شیرین سخنی که شهد در شکر اوست
طاعت همه فسق و کعبه دیرست ترا عاشق روش سوز ز معشوق آموخت
عشقی که کسش چاره نداند اینست عقلم شد و هوش رفت و دانش بگریخت
عیب ره مردان نتوان کرد آنرا غافل که شهید عشق فاضلتر ازوست
غم خوش نبود ولیک غمهاش خوشست فارغ ز من سوخته خرمن دل تست
کارم بیکی طرفه نگار افتادا کز پنبه‌ی تن دانه‌ی جان کرد جدا
کز هر چه تمام‌تر بود بنمودست گر در ره کعبه میدوانی ما را
گر کافر و گبر و بت‌پرستی بازآ گرداب هزار کشتی صبر و شکیب
گفتا سببی هست بگویم آن را گفتم که فلان کسست مقصود تو چیست
گه آب درو تلخ و گهی شیرینست گه چون حیوان به خواب و خور زندگیست
گه سر گردان بحر غم همچو حباب لا بل که عیان در همه آفاق حقست
ما بیخور و خوابیم و جهان مطبخ ماست ماهی سریشمین بدریا بارست
متواریک و ز حاسدان پنهانا مجموعه‌ی فعل زشت هنگامه‌ی ما
مسکین دل رنجور من از درد گداخت من خود دانم کرا غم کار منست
منمای بکس خرقه‌ی خون آلودت میرفت و منش گرفته دامن در دست
میزد بدو دست و روی خود را می‌خست نرادی او بنقش کم ساختنست
نمرودانرا پشه چو پیلی بفرست نه کشف یقین نه معرفت نه دینست
نی‌صبر پدیدست و نه هو شست امشب وان سکه‌ی زر بین که بپول افتادست
ور جام می از کف نگذاری خوبست وز جانب میخانه رهی دیگر هست
وز خست خود خاک شوم هر کس را وز خون کرم نعمت الوان بفرست
وز دور زمانه عدل سلطان مطلب وز شب گرهی فگنده کین موی منست
وز صفحه‌ی رخ گل بگریبان میریخت وز نوش لبش چشمه‌ی حیوان میریخت
وصل تو بهر جهت که جویند خوشست وین سوختگیهای من از خامی تست
وین یار که در کنار میباید هست هر چند که هست جرم و عصیان ما را
هر لحظه هزار مغز سرگشته‌ی اوست هستی و توابعش زما منکوبست
هم بر سر گریه‌ای که چشمم را خوست یا آنکه حریم تن سرای غم تست
یا رب به حسین و حسن و آل‌عبا یا رب چه شود اگر مرا گیری دست
یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما یک نام ز اسماء تو علام غیوب
آزادم کن ز دست این بی‌دستان آن تو ترا و آن ما نیز ترا
اجزای وجودم همگی دوست گرفت از بهر لب تشنه‌ی طفلان نبات
از جانب دوست سرزد این سوز و گداز از حسرت خاکپای آن تازه نهال
از حلقه‌ی بندگیت بیرون نرود از خون دلم هر مژه‌ای پنداری
از دل هوس هر دو جهانم بر خاست از دیده و دوست فرق کردن نتوان
از دیده‌ی بدخواه ترا چشم رسید از من اثری نماند این عشق ز چیست
الحمد که چون تو رهنمایی داریم القصه چو خار و خس درین دیر خراب
القصه زمام توبه‌ام در کف تست اما ره میخانه ز آبادانی
انگار که هر چه هست در عالم نیست ایمان دگر و کیش محبت دگرست
این اوست پدید گشته در صورت ما این درگه ما درگه نومیدی نیست
این هر دو جگر گوشه دو بالند مرا اینها همگی لازمه‌ی هستی ماست
با همنفسی گر نفسی بنشینی بر لب چو کشی جان کشدم از پی آن
بز در کمرست و توز در بلغارست بنشست و به های‌های بر من بگریست
پوشید بدین حیله رخ نیکو را تا زحمت سرمای زمستان نکشد
تقلید دو سه مقلد بی‌معنی تو پنداری که هر دلی چون دل تست
تو چاشنی درد ندانی ورنه تو غره مشو که عمر من چندینست
جان میطلبد نمیدهم روزی چند چشمی که همیشه خون فشاند اینست
چون کبک خرامنده بصد رعنایی چیزیکه بود ز روی تقلید جهان
خالی کن این خانه، پس مهمان آ خواهم سفری کنم ز غم بگریزم
خورشید رخش نگر و گر نتوانی خوشخوش زدلم گذشت و میگفت بناز
خون در دل و ریشه‌ی تنم سوخت چنان در آینه روی شاهدان نیست عجب
دنیا بمثل چو کعبتین نردست دودی به من آمد آتشی با من زد
دوزخ شرری ز رنج بیهوده‌ی ماست دوشم خوش بود ساعتی پنداری
دیبا جم را و قیصر و خاقان را دیگر چو عنان نپیچم از حکم تو سر
دیوانه دل کسیست کین عادت اوست ذات تو غنی بوده و ما محتاجیم
رحم آر که عمر و طاقتم رفت بباد رخسار و لبت چنانکه باید بودست
رفت او زمیان همین خدا ماند خدا رمزی که مقدسان ازو محرومند
روزی بینی مرا شده کشته‌ی بخت روزی پنج در جهان خواهی بود
روزیکه انا الحق به زبان می‌آورد روی تو بهر دیده که بینند نکوست
زان چندان بار نامه کاندر سر اوست زین پس چونان که داردم دوست رواست
زین واقعه هیچ دوست دستم نگرفت سیصد گل سرخ بر رخ یار منست
شرمت بادا هنوز خاک در تو شیرین دهنی و شهد در شکر اوست
صبرم که بکام پنجه‌ی شیرم هست صد نافه بباد داده کین بوی منست
عمریست که مدتش زمانرا عارست فارغ زجهانی و جهان غیر تو نیست
فراش اجل برای دیگر منزل فردای قیامت این بدان کی ماند
فرعون صفتان همه زبردست شدند قلاشی و عاشقیش سرمایه‌ی ماست
کار من بیچاره گره در گرهست کارم به دعا چو برنمی‌آید راست
کز لطف برآر حاجتم در دو سرا گاهم چو بهایم سر درندگیست
گر چشم خدای بین نداری باری گر خسته‌ای از کثرت طغیان گناه
گر داد من شکسته دادا دادا گر در عملم آنچه ترا شاید نیست
گر عمر وفا کند من از تو دل خویش گر منزلت هر دو جهان میخواهی
گفتا که چگونه باشد احوال کسی گفتا که روی به خواب بی ما وانگه
گفتی چه کنم چه تحفه آرم بر دوست گفتی که به دلشکستگان نزدیکم
گویا که ز روز گار دردی دارد گویند بخواب تا به خواب‌ش بینی
گویند که روز حشر شب می‌نشود لطفیست که میکند غمت با دل من
ما تشنه لبان وادی حرمانیم ما را نبود هوای فردوس از آنک
ما سوختگان عالم تجریدیم مردم گویند بهشت خواهی یا دوست
مستغنیم از هر دو جهان کن به کرم مگذار که در عشق تو رسوا گردم
من چشم توام اگر نبینی چه عجب من عاجزم از جهان و دشمن بسیار
من‌بعد من و شکستگی در دوست می‌آمدم از شوق تو بر گلشن کون
میدان که خدای دشمنش میدارد میسوختم آنچنانکه غیر از دل تو
میگفت به های‌های کافسوس و دریغ میگفت دگر باره به خواب‌م بینی
می‌نال چنانکه نشنوند آوازت نفی خود و اثبات وجود حق کن
نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما و آنشب که ترا با من مسکین جنگست
وان دست برافشاندن مردان زد و کون ور دل به خدا و ساکن میکده‌ای
هان غیر، اگر حریف مایی پیش آی هجریکه بهیچ کار می‌ناید نیست
هر آینه‌ای که غیر حسن تو بود هر چند ز سوختن ندارم باکی
هر خر که برو زنگی و زنجیری هست هر شعله‌ی آرزو که از جان برخاست
هر کس بتو ره یافت ز خود گم گردید هرچند گناه ماست کشتی کشتی
هم سیرت آنکه دوست داری کس را یا رب که ز چشم زخم دوران هرگز
آزار دل هیچ مسلمان مطلب آزار دل هیچ مسلمان مطلب
آن زلف سیه نگر که همسایه‌ی اوست آنجا نگشایند مگر نامه‌ی ما
آنشب که به روزم نرساند اینست آنکس که ترا شناخت خود را نشناخت
از پافگند خیمه چو سلطان برخاست از سینه‌ی ابر شیر باران بفرست
از گرمی خون دل من در جوشست اکنون بترانه‌ی کچول افتادست
الا غم تو که برقرار خویشست الفقر اذا تم هو الله اینست
اندر کرمت آنچه مرا باید هست ای بیخبران بهشت با دوست نکوست
ای بیخبران چه جای خوابست مرا ای صاحب ذوالفقار وقت مددست
این درد که در پای تو خود را انداخت این قدرت و فعل از آن بمامنسو بست
این معنی لا اله الا اللهست با ما بنگویی که خصومت ز چرا
با ما کس را به خانه در منشانا بدنام کند ره جوانمردان را
بر کشت امید ما بده باران را بر من دل کافر و مسلمان میسوخت
برداشتنش برای انداختنست بی‌درد میا هر آنچه آری خوبست
بیرون زمکانی و مکان از تو پرست بی‌منت خلق یا علی الاعلا
پر گل نشود دامن هر خار که هست پروانه کجا و آتش طور کجا
پندار که هر چه نیست در عالم هست پنداشت که بعد ازو مرا خوابی هست
پیغمبر عشق نه عجم نه عربست پیوند چو با رشته‌ی جانست مرا
تا در نگرفت شمع پروانه نسوخت تا نقش حیات در نگین دل ماست
تا هر که نه محرم نشناسد او را جانان ما را و جان ما جانان را
جانیست که بردنش اجلرا ننگست جز دیده که هر چه داشت بر پایم ریخت
جز یاد تو هر چه هست بر از دل ما چون به نگری بار برو بیش ترست
چون پاره‌ی آبگینه در سینه شکست چون دوست دل شکسته میدارد دوست
چون من همه معشوق شدم عاشق کیست حلقم شده در حلقه‌ی سیمین تو سخت
خواند خردش سراب صحرای فریب خواهی که دگر به خواب بینی ما را
خود شاهد و خود آینه‌اش این عجبست خورشید پرست شو نه گوساله پرست
خوش آنکه ز خویش وارهانی ما را خیزم بچنم که گل چدن کار منست
دادم سه طلاق این فلک اطلس را دامن دامن گل از گناهم میریخت
دانگی بنیافتیم و غربال شکست در جان سخنی نیست، تقاضاش خوشست
در دیده‌ی بدخواه تو بادامینا دردی نرسد نرگس بیمار ترا
دست من و دامن تو ای دست خدا راهیست که کاسه می‌رود دست بدست
رحمی بکن و گره گشایی بفرست رسوایی من باعث بدنامی تست
زان شمع که آفتاب پروانه‌ی اوست زه کردن این کمان بسی دشوارست
سبحان الله این چه پراکندگیست سیخیست که پاره‌ی جگر بر سر اوست
سیلاب ز چشم آب حیوان میریخت شب کور و خروس گنک و پروین لنگست
شکرم که مدام خواهشم خرسندست صد بار اگر توبه شکستی بازآ
صدمرتبه بالاتر از آن دوزخ ماست عشق تو مر او گفت به گوش دل ما
غم نیست که رحمت تو دریا دریاست فارغ‌تر از آن کنم که از من دل تست
فردوس دمی ز وقت آسوده‌ی ماست فرمانده روزگار فرمانبر اوست
فرمانده روزگار فرمانبر اوست قوالی و زاهدی از آنی دگرست
کالماس بجای باده در ساغر ماست کان کشته‌ی دشمنست و این کشته‌ی دوست
کز دست چنان کسی تو چون خواهی زیست کز دیده بجای اشک خاکستر ریخت
کز گمشدگانیم که غم منزل ماست کفاره‌ی خوشدلی دوشست امشب
کو دشمن جان خویش میدارد دوست کو را بمراد دیگری باید زیست
کین اسب عمل مدام زیر زینست گر دشمن حق نه‌ای چرا داری دوست
گر دولت پابوس تو یابم چو رکاب گفتار و خصومت از میانه برخاست
گویی که کسی برزو فرمودست گه بر سر آتشم گهی بر سر آب
ما پهلوی چون تویی نخواهیم نشست ما را غم لا اله الا اللهست
ما نیز دل شکسته داریم ای دوست مجموع حیوت عمر آن یک نفسست
محتاج بغیر خود مگردان ما را مشکن بالم که وقت پرواز منست
من جان توام کسی نبیند جان را مندیش که ناخدای این بحر خداست
منزل منزل غم تو در پیش منست منصور کجا بود؟ خدا بود خدا
موسی و عصا و رود نیلی بفرست می نوش که عاقبت بخیرست ترا
میرفت و ز خاک قدمش جان میریخت می‌سوز چنانکه برنیاید دودت
نام تو بهر زبان که گویند خوشست نامیست ز من بر من و باقی همه اوست
نه نوح بود نام مرا نه ایوب نی‌نی صنما میان دلها فرقست
و آتش بجهان در زده کین خوی منست والله که همان بوجه اطلاق حقست
ور نه من و عشق هر چه بادا بادا ورنه دل تنگ من چه جای غم تست
وصلی که چو جان بکار میباید هست هم صورت آنکه کس ترا دارد دوست
یا اوست درون دیده یا دیده خود اوست یا دل بر ما فرست یا دلبر ما
یکدم غم دوست خونبهای من و تست یکدم نه شکسته‌اش گذاری نه درست
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد